Inleiding
We zijn in de ban geraakt van de intensivering van het dagelijkse leven waarin we de nadruk leggen op het meemaken van nieuwe belevenissen, op unieke ervaringen. We zijn altijd druk druk druk en het volgen van je passie is een morele opdracht geworden. We zijn alleen maar op zoek naar prestatie en zelfontplooiing en dit willen we ook graag promoten. Hier is een ruimte voor ontstaan die ons dat podium biedt, een plek waar we de 'ware' ik en bezigheden kunnen laten zien en daar waardering voor hopen te krijgen.
Deze ruimte heeft er voor gezorgd dat ons zelfbeeld enorm gestegen is en dat het een verlengstuk van onszelf is geworden. Helaas zijn we niet de enigen die gebruik maken van de ruimte en worden we geconfronteerd met mensen die zich beter promoten dan wij en gaan we onszelf vergelijken met hen. Narcistische neigingen worden versterkt en we gaan objecten groter maken dan ze zijn. Over-promotie. Dit leidt tot het creëren van een versie van jezelf tussen hoe je in de werkelijkheid bent en hoe je graag zou willen zijn. Dit proces herhaalt zich en wordt door de gemeenschap waarmee we de ruimte betreden in stand gehouden.
Het gat wordt steeds groter ten opzichte van wie we echt zijn, waarbij de confrontatie van de echte wereld en onszelf steeds te vergelijken met anderen ons ongelukkiger zou kunnen maken. Dit willen we uiteraard niet en daarom gaan we het gebruiken als een schuilplaats om de alledaagse realiteit te weren en zouden we ons mogelijk gaan gedragen naar de 'jij' die zich in deze ruimte bevindt.
Kan het gebruik van deze ruimte er voor zorgen dat de negatieve kant van onze narcisme de overhand krijgt?
1. Narcisme
Tegenwoordig is het handig om narcistisch te zijn, en daarmee bedoel ik gezonde ijdelheid, ambitie en eigenliefde. Dit zorgt er voor dat we het allemaal een beetje bij kunnen houden en genieten van ons leven. Maar narcisme kan ziekelijke vormen aannemen die mogelijk in de weg komen te staan bij het dagelijkse leven, mocht deze de vrije loop krijgen.
Nu is er een ruimte ontstaan waar dit stukje van onze persoonlijkheid daar de kans voor krijgt en ons volledig meesleurt in de toegankelijkheid en kneedbaarheid van deze ruimte. Hoe dat komt en hoe dat zich verder ontwikkelt ligt aan een groot aantal objecten, maar om daar achter te komen, moeten we eerst kijken naar wat narcisme eigenlijk is en waar het vandaan komt.
Wat is Narcisme eigenlijk?
De term Narcisme kent zijn oorsprong vanuit de psychologie, en komt van de wetenschappelijk onderzoeker Sigmund Freud. Hij was een grondlegger van de psychoanalyse. Hij heeft dit verschijnsel vernoemd naar een figuur uit de Griekse mythologie, genaamd Narcissus. Narcissus ging ten onder aan zijn eigenliefde.
1. American Psychatric Association - Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth edition, DSM-V, 2013, p669 We gebruiken deze term om een bepaald gedrag van een persoon te kenmerken. Dit gedrag bestaat vaak uit een obsessie voor zichzelf waarbij deze persoon zichzelf geweldig vindt, egoïstisch, ambitieus en dominant is en vaak gebrek aan inlevingsvermogen heeft. Iemand die dus dit gedrag vertoont, zouden we een narcist kunnen noemen1. Maar narcisten zijn er in allerlei gradaties en om er een overkoepelend geheel van te maken zijn deze vanuit een psychologisch perspectief ingedeeld in drie soorten2,2. M. Appelo - Een spiegel voor de narcisten, 2013, p31 Gezonde narcisten, Ongezonde narcisten en Klinische narcisten.
De gezonde narcist:
Dit zijn we allemaal, het maakt dat we trots kunnen zijn op ons uiterlijk en prestaties en dat we zelfvertrouwen hebben.
De ongezonde narcist:
Dit zijn de mensen die al een beetje een narcistische persoonlijkheid hebben, ze leiden een normaal leven en hun gedrag word getolereerd door hun omgeving, maar hun eigendunk kan leiden tot conflicten. Er ontbreekt een bepaalde realiteitszin die daardoor er voor kan zorgen dat het volgroeit tot een daadwerkelijke stoornis.
De klinische narcist:
Deze vorm is de narcistische persoonlijkheidsstoornis. iemand die zichzelf fantastisch en enorm belangrijk vindt. Hij overdrijft zijn prestaties en talenten, verwacht dat iedereen hem erkent als een superieur iemand zonder dat hij daar aanleiding toe hoeft te geven en hebben de onstilbare behoefte aan de blik van een ander. Klinische narcisten voelen zich speciaal en uniek en denken dat ze alleen begrepen kunnen worden door mensen met dezelfde status en hebben niet het vermogen zich in te leven in anderen.
We zijn dus allemaal narcisten, gezonde narcisten wel te verstaan, maar alleen met een basis van gezond gevoel van eigenwaarde en het behouden ervan is het mogelijk dit deel van de persoonlijkheid te matigen en te voorkomen dat het uitgroeit tot een echt probleem. Ook kunnen we pas echt spreken over een stoornis als de omgeving waarin de narcist zich begeeft er last van gaat krijgen en moeite heeft met die persoon om te gaan33. American Psychatric Association - Diagnostic and Statistical Manual o Mental Disorders, Fifth edition, DSM-V, 2013, p66- 672.
Deze basis heeft de 'echte' narcist namelijk niet maar zo komen ze wel over, ze stralen veel zelfvertrouwen en juist een zeer sterk gevoel van eigenwaarde uit. Maar niks is minder waar, ze zijn snel beledigd en, om niet gekwetst te worden, bouwen ze een dik pantser om zich heen en proberen, meestal onderbewust, hun lage gevoel van zelfwaarde te compenseren door zich belangrijker of beter te beschouwen dan anderen en hierdoor alleen nog maar om zichzelf gaan geven. Dit wordt het Narcistische Paradox genoemd4.4. John Doe - narcistische persoonlijkheids stoornis.nl, 2014, p1
Nu is aan ons de taak om er voor te zorgen dat we onze eigenwaarde behouden en dat het niet uitgroeit tot iets groters, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
2. De eigenwaarde van nu
We leven nu in de 21e eeuw waarbij het individualisme hoogtij viert en we steeds hogere eisen stellen aan het functioneren in onze moderne maatschappij5.5. W. Schmid - Ongelukig zijn een aanmoediging, 2012, p1-p18 Je moet tegenwoordig gelukkig zijn anders is het niet de moeite waard. Dit wordt ons ook vaak genoeg opgedrongen, tv reclames die alleen maar het beste laten zien, dat jij dit moet kopen om gelukkig te worden, films en series die gaan over de top bereiken en muziek die alleen nog maar gaat over succes. Een grote reclame voor het halen van geluk. Hierdoor zijn we terechtgekomen in de intensivering van het dagelijkse leven waar we de nadruk leggen op het meemaken van nieuwe belevenissen, op unieke ervaringen. We zijn alleen maar op zoek naar prestatie en zelfontplooiing en het volgen van je passie is een morele opdracht geworden want zonder zouden we ons niet gelukkig voelen6.6. J. Polder, S. Kooiker, F. van der Lucht - De gezondheidsepidemie, 2012, p91-108
Je moet wel meer met jezelf bezig zijn, wil je het redden in deze maatschappij. De mensen die zich daar niet staande in kunnen houden, gaan zich vergelijken met andere en verwijten dat zij iets missen en niet tegen de eisen kunnen van het gelukkige leven. Is mijn opleiding wel goed genoeg? Zijn mijn kinderen wel slim? Is mijn partner wel knap genoeg? De eigenwaarde daalt en creëert een opening voor het manifesteren van negatieve eigenschappen.
Deze opening is echter niet groot genoeg om er iets van te maken mits hij/zij het zich niet te zwaar tilt, maar hoe groter de druk van buitenaf des te heftiger is de neiging om zichzelf in twijfel te trekken, waarom anderen wel en ik niet?
Opkijken naar anderen is gezond en we kunnen absoluut tegen kritiek van buitenaf, daar worden we een beter persoon van. Al zijn we ook maar beperkt in de hoeveelheid die wij daarin kunnen verwerken. Vooral omdat we nu opgezadeld zijn met een nieuwe norm en we daar allemaal aan willen/moeten voldoen.
En hier speelt het individualisme een spelletje met ons, we hebben sterk de behoefte om onszelf te profileren en autonoom te zijn en tegelijkertijd hebben we de drang om ons te hechten en ergens bij te horen7.7. D. Pels - Individualisme voor de massa en voor de elite, 2009, p6 We willen tot zekere mate niet buiten de boot vallen en worden gezien als een mislukking. Jaloezie knaagt aan de ziel als we geen aansluiting kunnen vinden met de wereld om ons heen en dan beginnen de narcistische trekjes vorm te krijgen, en zorgen ervoor dat we steeds meer de neiging hebben om aan anderen bekend te maken dat wij het goed hebben.
3. De Ruimte
Nu hebben we een ruimte gecreëerd die ons de mogelijkheid biedt om deze paradoxale behoefte te beantwoorden, een ruimte waar we onze ervaringen en persoonlijke interesses kunnen delen met anderen en die dit op elk moment van de dag daar kunnen terugvinden door enkel maar de ruimte te betreden. Een ruimte die het mogelijk maakt om wereldwijd contact te hebben met je vrienden en bekenden. Om te begrijpen wat we in deze ruimte allemaal doen, moeten we eerst kijken wat er zich bevindt en zichtbaar is.
Wat bevindt zich in de ruimte?
De ruimte is ingedeeld in 5 gebieden en ik zal het per gebied omschrijven in volgorde van binnenkomst.
3.1 De Entree
Het begin van de ruimte is erg smal en donkerblauw, het eerste wat hier te zien is het witte symbool van de ruimte die goed afsteekt ten opzichte van zijn ondergrond. Het aanvaarden van dit symbool geeft ons de mogelijkheid om gemakkelijk terug te keren als we te ver zijn afgedwaald in de ruimte, en zal nooit ver van je verwijderd zijn. Een stuk verder is een gebied waar we alles en iedereen kunnen vinden die zich in de ruimte bevinden, waarbij de ruimte zelf nog met mogelijke suggesties komt.
Hiernaast is in het klein jouw aanzien en naam te zien, zo zorgt de ruimte ervoor dat het direct zichtbaar is of jij wel degene bent die de ruimte betreedt en het witte woord ‘begin’ die je dezelfde mogelijkheid bied als het symbool van de ruimte.
Ook kom je drie symbolen tegen die je attenderen op wat er op jou is toegespitst in de ruimte. De vorm van deze symbolen zitten in de ruimte gedrukt maar zijn niet gevuld waardoor er donker reliëf ontstaat. De vullingen van deze symbolen worden wit met daarop een wit cijfer met rode achtergrond, de hoogte van het cijfer is gebasseerd op het aantal mensen die je ruimte willen betreden, met je willen spreken of waardering hebben gegeven. En steekt hierdoor erg af ten opzichte van de donkerblauwe omgeving en valt direct op wanneer deze wel of niet gevuld zijn.
Als laatst is er een klein gebied gewijd aan de toegankelijkheid van de ruimte, hier kan je bepalen wie er in de ruimte mogen komen en of ze wel alles mogen bekijken wat hier afspeelt. Dit gebied is echter erg klein en erg donker.
3.2 De Linkerkant
De linkerkant van de ruimte is wat grijzig en is volledig toegewijd aan jou. We zien hier nogmaals ons aanzien en naam en kunnen ervoor kiezen deze aan te passen. Ook krijgen we hier nogmaals de mogelijkheid om terug te keren mits we te ver afdwalen en kunnen we hier beslissen wat we willen tegenkomen in onze ruimte op basis van ‘waardering’ of ‘tijd’. Je krijgt de optie om een ruimte te betreden die je een overzicht laat zien van alle gesprekken die je hebt gehad, foto’s die je naar binnen hebt gebracht of aankomende evenementen waar je aan mee wilt doen.
Het grootse deel van de linkerkant word in beslag genomen door het aantal doorgangen die toegang bieden tot collectieve ruimtes waar jij lid van bent.
Daarnaast zijn wat doorgangen die leiden naar kamers waar we de spelletjes kunnen spelen met onze vrienden en welke interesses jij de ruimte hebt laten betreden. Aan het eind doorgangen naar de evenementen waar je aan deelneemt of volgens de ruimte aan mee zou willen delen.
Al deze doorgangen zijn donker van kleur en laten een getal zien dat aantoont dat er iets nieuws in die ruimte is gebeurd terwijl jij niet aanwezig was. De hoogte van dit getal meldt de hoeveelheid ervan. Dit alles om te voorkomen dat je mogelijk iets mist.
De combinatie van de grijze omgeving en donkere elementen zorgen ervoor dat het gebied in het midden extra aandacht krijgt, maar blijft wel aanwezig genoeg om ervoor te zorgen dat we dit gebied niet ongemerkt voorbij laat gaan.
3.3 Het Midden
Het midden van de ruimte is het belangrijkst, het is helder wit en grootste gedeelte is hier aan toegewijd. Hier kunnen we alles van elkaar tegenkomen. Voordat we het midden betreden, wordt ons de mogelijkheid gegeven om iets in de ruimte te plaatsen en te delen met anderen. Hiervoor wordt er zelfs een suggestie gegeven als je zelf niks kan verzinnen. Waarbij de ruimte jou een vraag stelt die mogelijk tot een interessant antwoord kan leiden. Wat ben je aan het doen? Hoe voel je je? Waar denk je aan? Deze vragen zijn licht te zien op de witte achtergrond maar vallen nog net genoeg op en verdwijnt als de ruimte verder word betreedt.
Hier zien we de objecten van mensen die we hebben toegelaten tot de ruimte, en deze ruimte kan zich tot in oneindig ver strekken. Mocht je niks hebben veranderd, dan zijn de objecten die je tegenkomt tijdens het bewandelen van de ruimte gebaseerd op de relatie die je hebt met de mensen die zich in jouw ruimte bevinden, en hoeveel interactie zich om die persoon bevindt, deze interactie noemen we ‘waardering’. Hoe meer ‘waardering’, hoe dichterbij in de ruimte. Mocht je ervoor hebben gekozen de ruimte te vullen op basis van ‘tijd’, dan is de volgorde van de objecten die je tegenkomt bepaald door de tijd dat iemand iets in de ruimte heeft gebracht.
De keuze hierin word ons gemakkelijk maar ook moeilijk gemaakt, standaard zal de ruimte het midden vullen op basis van ‘waardering’ en zal het nooit echt visueel duidelijk zijn dat er überhaupt een optie voor is om het te veranderen, en zal je flink wat tijd in de ruimte moeten besteden om daar achter te komen. Mocht je het vinden en voor het opvullen op basis van ‘tijd’ kiezen dan zal er voortaan bij het betreden van het midden op ooghoogte een weergave zijn die je er aan herinnert dat je de keuze hebt gemaakt en of je deze niet ter plekke wilt veranderen. Zo hoef je niet helemaal naar de andere kant te lopen. Waarbij ‘waardering’ sterk blauw kleurt en ‘tijd’ donker grijs om zo duidelijk te maken welke de betere optie is.
De objecten die in de ruimte zijn geplaatst, zijn ingekaderd zodat we duidelijk kunnen zien waar het afloopt. In dit kader zien we het aanzien van de eigenaar en wordt zijn naam en wat voor iets hij heeft meegebracht (foto, video, bericht. Een evenement of dat iemand naar een event is geweest of iets wou laten zien van iemand anders) de tijd waarop het de ruimte in kwam, wie er bij waren, de locatie en wie er interactie met het object heeft gehad, weergegeven in de kleur blauw.
Het gebrachte object zelf, in welke vorm dan ook is net zo groot als het kader om maximaal op te vallen. Ernaast krijgen we de optie om waardering te geven voor het object, een discussiekamer te betreden of om het in onze eigen ruimte te plaatsen, en is er te zien hoeveel mensen dit hebben gedaan. Dit alles wordt weergegeven in het felle blauw. Achter het object is een klein gebied te zien waar de discussies zich plaatsvinden. Door middel van een klein aanzien en de naam zien we wie dat zijn met daarnaast wanneer en hoe ze discussiëren. Met elk daarbij de optie om deze discussie te waarderen.
Het word je ook gemakkelijk gemaakt om zelf het discussiegebied te betreden, het enige wat je moet doen is handelen naar de licht weergegeven text “discussieer hier” die zich bevind in de voor jouw gereserveerde plek die al een kleine versie van jouw aanzien bevat.
Het interessante aan de ruimte is dat het midden zich oneindig ver kan strekken, wisselend van wat men naar binnen heeft gebracht, en is na het regelmatig bezoeken van de ruimte mogelijk om hier met snelheid doorheen te navigeren zonder enige moeite.
Mocht je in de ruimte aanwezig zijn en iemand heeft op een object gereageerd waar jij aan verbonden bent of je er voor wilt uitnodigen dan zal er tijdelijk een verschijning ontstaan die een klein deel van je gezichtsveld overneemt en de informatie laat zien waar het over gaat en van wie het afkomstig is door een naam en aanzien. Mocht je hier op ingaan dan opent deze verschijning zich en verschuift heel de ruimte naar het gerelateerde object.
3.4 De Rechterkant deel 1
De rechterkant is net zo grijzig als de linker en wat hier te zien is hangt volledig af van de grootte die jij aan de ruimte hebt toegewezen. Mocht deze klein zijn, dan vormt hier zich een wit gebied waar kleine ingekaderde ruimtes een glimp laat zien van de activiteiten die jouw vrienden beleven in de ruimte op zijn meest simpele en meest recente vorm. Zelfs actueler dan het volgens ‘tijd’ ingestelde midden van de ruimte. In elk ingekaderde ruimte zien we een aanzien, de naam en wat zij deden. Deze ruimtes volgen elkaar op als het bord van een tramhalte en zijn ook maar per zeven tegelijkertijd te zien. Wanneer je een van deze ruimtes betreedt, zal deze zich volledig uitvouwen en zijn inhoud tonen op dezelfde manier als in het midden. Ernaast zien we een aantal mensen in een goed geordende rij staan die afgebakend is met lichtgrijs lint, dit zijn mensen die jij nog geen toegang hebt verleend tot de ruimte en een kleine intrede kunnen maken, maar worden tegengehouden door het lint. Mensen die jij mogelijk zou kennen en die jij volgens de ruimte wel graag toegang zou verlenen, maken hun aanzien goed zichtbaar en er hoeft maar geknikt worden om ze toe te laten.
Naast dit gebied bevindt zich een aantal doorgangen, een die toegang geeft tot al de evenementen waar je voor bent uitgenodigd en nog geen antwoord aan hebt gegeven, en een die toegang biedt aan het evenement dat het meest recent is, deze worden allen blauw weergegeven.
Tijdens het voortbewegen in het midden van de ruimte zullen deze gebieden met je mee bewegen en altijd in het zicht zijn, terwijl het zicht op de linkerkant van de ruimte zich steeds verder van je zal verwijderen.
3.5 De Rechterkant deel 2
Bij het vergroten van de ruimte zullen de ingekaderde gebieden van activiteiten zich volledig verplaatsen naar de rechterkant en zullen de doorgangen en de wachtrij zich dichterbij het midden bevinden.
Daarbij komen er allemaal kleine kamers tevoorschijn waar in elk een van de personen zit die je toegang hebt verleend tot de ruimte, hier kan je een persoonlijk gesprek met diegene aangaan. Zij zullen op dat moment aanwezig zijn of niet, en is het zichtbaar hoe zij de ruimte zijn binnengekomen. Hun naam zal groen licht geven mochten zij er zijn en lichtgrijs worden als dat niet het geval is, en ongeacht de aanwezigheid is het altijd mogelijk een van deze kamers te betreden. Uiteraard is niet iedereen zijn kamer hier te zien maar zorgt de ruimte er voor dat het voornamelijk de mensen zijn waar je het meest contact hebt in de ruimte zelf.
Als we eenmaal de kamer betreden zal deze zich vergroten en verplaatsen naar het midden van de ruimte, dit zal tevens gebeuren als iemand een gesprek met jou aan wilt gaan en zullen de muren van de kamer beginnen te knipperen van wit naar blauw. In de kamer zien we de persoon met wie we willen praten en alle gesprekken die we ervoor al hebben gehad. Bij alles wat we elkaar vertellen is de tijd te zien wanneer we het hebben uitgesproken en of de persoon het gehoord heeft. Zo kunnen we in de gaten houden of hij wel echt zit te luisteren en terughalen of we daadwerkelijk wel dingen tegen elkaar hebben gezegd. Voordat we iets willen zeggen, zorgt de ruimte ervoor dat we hier heel goed over na kunnen denken en zal het pas onze mond uitvloeien als we daar tevreden mee zijn.
-
Nu hebben we alles doorlopen en wat het mooie is aan de ruimte is dat alles in een oogopslag te zien is, wat we belangrijk vinden en wat door de ruimte als belangrijk word geacht, de kleuren maken het overzichtelijk en zorgen er voor dat we niet gebonden zijn aan de tijd die we verdoen tijdens het verplaatsen in de ruimte, we kunnen overal op elk moment zijn en zelfs tegelijkertijd. De ruimte zelf kent geen tijd. Nu we weten wat er zich bevindt in de ruimte kunnen we kijken naar wat we er doen.
4. Voortbewegen
We veranderen hier regelmatig van gezicht, want dit is ons aanzien in de ruimte. Uiteraard naar een die er goed uit ziet, een die ons het beste omschrijft op dat moment.
We nodigen hier mensen uit, onze vrienden, mensen die we ooit een keer hebben gesproken, een ervaring mee hebben gehad of kennen van vroeger waarvan we graag nog op de hoogte willen blijven over wat zij allemaal doen in het dagelijkse leven. De ruimte houdt alles voor ons bij, we kijken naar berichten, foto’s en videos en alle gebeurtenissen die we met elkaar willen delen. En om aan te tonen dat we elkaars objecten hebben gezien kunnen we daar waardering voor geven.
Soms komen er objecten voorbij waar jij zichtbaar op bent en is het mogelijk jouw aanzien er aan te koppelen, zo kunnen andere mensen in de ruimte zien dat jij in dit gezelschap verkeerde of meedeed aan deze activiteit. Zelf laten we ook graag objecten zien en koppelen we de aanzien van onze vrienden er aan.
We sluiten ons aan bij collectieven, collectieven met dezelfde interesse of dezelfde standpunten in het leven. Hier kunnen we objecten delen die specifiek gaan over het onderwerp waarbij je bent aangesloten, Het “ik hou van paarden” collectief bijvoorbeeld. Zo kunnen we elkaar op de hoogte houden van de nieuwe weetjes op dat gebied en houden hier dan ook graag discussies over.
Het is hier ook mogelijk je evenementen bij te houden of er mensen voor uit te nodigen. Ook kunnen we de ruimte gebruiken om onze smaak aan te tonen, van welke films we houden, wat voor eten we het lekkerst vinden, wat voor muziek je graag luistert, wat voor merken je geweldig vindt en bedrijven of ondernemingen die je tof vindt. Zodra deze tot de ruimte zijn betrokken, houden ze ons op de hoogte over nieuwe ontwikkelingen in dat gebied.
Soms willen we iemand wat directer ergens op wijzen en plaatsen we het in de ruimte die er voor zorgt dat het naar diegene is toegespitst maar kunnen de vrienden van jou en van die persoon het ook zien en er zelfs ook nog op reageren als ze willen, en reageren doen we hier graag.
Op alles wat er gebeurt in deze ruimte kunnen we discussiëren. Zo delen we meningsverschillen, grappen, foto’s, complimenten of zelfs beledigingen omtrent het zojuist geplaatste onderwerp. Zo houden we elkaar op de hoogte wat we van elkaar vinden.
Als we niet willen dat al onze vrienden meekijken, kunnen we een afgeschermde kamer in gaan en met een of meerdere personen een privé gesprek hebben.
Aangezien het lastig is om al deze gebeurtenissen bij te houden, zorgt de ruimte ervoor dat je altijd op de hoogte word gebracht door midden van de symbolen en kleurhiërarchie. Zo kunnen we gemakkelijk zien wie ergens op heeft gereageerd, gediscussieerd, gesproken, gewaardeerd of iets heeft gebracht.
De ruimte klinkt ideaal, maar dit is namelijk nog maar het oppervlak. We weten nu waar we mee bezig zijn in de ruimte maar wat gebeurt er nou eigenlijk echt?
5. Onder het oppervlak
De ruimte biedt ons dus de mogelijkheid om onze behoefte van profileren en autonoom zijn te promoten zodat iedereen die zich daar bevindt het kan zien, en kan zien dat we het net zo goed hebben en net zo’n goed leven leiden als zij. De ruimte laat de wereld zien wie we zijn, althans wie we willen zijn, we profileren ons als merk. We laten onze beste kant zien en nemen nooit negatieve objecten mee de ruimte in. We presenteren hier de ideale versie van onszelf door middel van foto’s, gedachten en objecten die we belangrijk vinden. We zijn uren zoet met het creëren van ons aanzien van de ruimte wat nu een verlengstuk van onze persoonlijkheid is geworden, en deze versterkt onze eigenschappen, de goede maar ook de slechte, en aangezien we bij het instappen van deze ruimte al begonnen met narcistische trekjes, worden deze alleen nog groter door de voeding van waardering over de ruimte en de tijd die we hier spenderen. Want we zijn niet de enigen die zich hier bevinden en krijgen we een stortvloed van positieve informatie over ons heen.
Met deze overgedreven informatie van anderen gaan we onszelf vergelijken en lijkt ons leventje toch weer minder leuk en steekt het schraal af. De ruimte zou ons hiervoor juist moeten beschermen maar deze biedt geen limiet aan hoeveel mensen daadwerkelijk de ruimte kunnen betreden, waardoor we nog sneller conclusies trekken op basis van heel weinig informatie die ons alleen nog meer onzeker en eenzaam maakt, en weer een grotere opening creëert voor narcistische neigingen8.8. J. van Baar - de Prestatie Generatie, een pleidooi voor de middelmatigheid, 2014, p79-p89
Ook het contact wat we hier hebben, heeft hier heel veel invloed op: buiten de ruimte zorgen gezichtsexpressies en houding ervoor dat we acceptabel contacten met elkaar kunnen hebben, maar de ruimte laat niks aan emotie over we en kunnen niet achterhalen wat er precies achter zit. Zo komen we egoïstischer en ongevoeliger over naar elkaar, ook hebben we hier de tijd om na te denken en te kneden over wat we willen uitspreken, wat er voor zorgt dat we goed naar voren komen, waarbij het een wisselwerking gaat worden tussen de mensen die contact hebben met elkaar en zich daar weer in gaan vergelijken9.9. C. van der Leest - Over de zin en onzin van sociale media, Artikel in: Psychologie magazine, 2011
Wat we doen in de ruimte zorgt er voor dat het zich na een bepaalde tijd tot een bubbel vormt, dat alles wat we nog tegenkomen van andere in onze ruimte alleen nog maar strookt met onze eigen ideeën en idealen. De ruimte zorgt er namelijk voor dat alleen de mensen waarmee jij het meeste contact hebt, waardering van krijgt of aan geeft, voorrang krijgen op wat zich kan presenteren in de ruimte.
Uiteindelijk lopen we alleen nog maar in een gebied waarbij iedereen het met je eens is en elke vorm van non-appreciatie wordt er door de ruimte zelf uitgefilterd. Dat maakt deze ruimte tevens ook aantrekkelijk, omdat we er op kunnen vertrouwen dat als je iets de ruimte inbrengt je er zeker waardering voor zal krijgen.
Dat zou kunnen beteken dat we de ruimte gaan verkiezen boven de werkelijkheid, aangezien we ons zelfbeeld hier naar de hand kunnen zetten en er net zo lang in blijven als we willen. En mochten we de werkelijkheid niet waarderen dan is het tegenwoordig mogelijk om elk moment de ruimte te betreden10.10. C. van der Leest - Over de zin en onzin van sociale media, Artikel in: Psychologie magazine, 2011 Hierdoor zal de confrontatie met de realiteit steeds zwaarder worden en zouden we mogelijk naar deze nieuwe realiteit gaan leven en geven we geboorte aan de klinische narcist.
6. Drang
Wat we kunnen concluderen is dat de ruimte en de werkelijkheid samen een spiegel zijn, waarbij we constant worden herinnerd aan wie we zijn en wie we niet zijn. En is het alleen mogelijk om hier uit te ontsnappen en te voorkomen dat onze persoonlijkheid zich slechter zal ontwikkelen als we goed begrijpen wat de ruimte precies met ons doet.
6.1 De Entree
Het symbool van de ruimte staat in onze geheugen geprent, het helpt ons altijd terug te gaan naar onze ruimte, we willen weten wat er zich afspeelt. het liefst zo vaak mogelijk, we zouden niks willen missen van elkaar.
We kunnen alles en iedereen opzoeken, we hoeven nergens meer op te wachten. We nemen alles zelf in de hand. en als het niet bestaat, creëren we het wel.
De drie symbolen die ons constant aangeven of iemand waardering heeft gegeven, je heeft aangesproken of jouw ruimte wilt betreden en hierdoor ons een goed gevoel geven. Maar zodra deze dat niet zijn ons een hol gevoel geven, ze zijn leeg, wat voor ons de indruk maakt dat we niet leuk genoeg zijn en daar verandering in moeten maken. We willen allemaal gewaardeerd worden, de meeste vrienden en fijnste gesprekken hebben. De 3 voornaamste dingen die het narcisme voeden.
Het aanzien die ons weer herinnert dat jij het bent, zo zie jij er uit. De verstopte optie voor toegankelijkheid, die er voor zorgt dat je deze over het hoofd zal zien en zo jouw ruimte altijd open laat staan voor bezoekers die jij niet kent.
6.2 De Linkerkant
Weer een aanzien die ons herinnert aan wie we zijn en hoe we eruit zien, en dat we deze ook moeten aanpassen, althans dat word door de ruimte gesuggereerd. Want wie deze vaker veranderdt, kan vaker waardering ervoor ontvangen.
Nogmaals kunnen terugkeren naar jouw ruimte als je teveel bent afgedwaald want je moet echt op de hoogte kunnen blijven van wat er allemaal afspeelt.
De verstopte optie van de ruimte sorteren op basis van ‘tijd’ en waardering, er wordt dus eigenlijk al voor jou gekozen om mee te doen aan een vorm van populariteitswedstrijd, en mocht je deze optie nooit vinden dan zal je altijd in de waan blijven dat iedereen om je heen waardering en geluk heeft.
Dat het grootste gedeelte in beslag wordt genomen door de groepen waar jij lid van bent is ook met een reden, de ruimte prikkelt hierdoor ons gevoel dat je ergens bij hoort terwijl we via onze ruimte toch zo ontzettend individueel blijven.
Wederom buiten het gezien hebben van het symbool voor een nieuw gesprek, je alsnog herinneren dat je dit gesprek nog niet hebt beantwoord, je moet dit namelijk wel doen.
De interesses die we bij ons laten aansluiten, zorgen ervoor dat we nog beter kunnen laten zien wie we zijn, zodat we een nog beter voorkomen hebben. Deze zouden ons unieker maken.
Het zichtbaar zijn van de hoeveelheid evenementen waar we aan deelnemen geeft ons ook een goed gevoel, zo krijgen we het idee dat we een druk leven hebben.
De overzichten zijn handig, als je iets terug wilt zoeken kan je er zo heen. Maar de toegankelijkheid maakt het daardoor ook lastig om er vanaf te blijven, al helemaal als de ruimte ervoor zorgt dat elke keer dat er iets nieuws is geplaatst een cijfer bij komt staan die ons prikkelt om die specifieke ruimte te betreden. Zo missen we niks en kan je niet voor verrassingen komen te staan. We blijven maar altijd up to date.
6.3 Het Midden
Dat maakt het midden zo ontzettend aantrekkelijk, up to date zijn, het geforceerd up to date zijn.
Het zorgt voor een bizarre vorm van sociale controle. Het voedt onze honger naar aandacht en aandacht naar anderen, en dit is uiteraard waar heel de ruimte om draait, maar dat er bij het betreden van het midden al aan je wordt gevraagd om ook iets mee te delen word het alleen maar gemakkelijker om aan daar aan toe te geven. Je wordt hierdoor geprikkeld om dat ook maar te doen, want alles wat we meemaken is toch ook de moeite waard om in de ruimte te plaatsen. We moeten dit aan anderen laten zien anders zijn we niks. Niet gezien is niet geleefd.
Het midden laat onaangepast dus alleen maar de objecten zien die veel waardering krijgen of als er veel activiteit omheen hangt, en hoe dicht jij met die personen in contact staat. Waardoor we dus alleen maar de allerbeste dingen krijgen te zien, nooit iets waar geen waardering voor gegeven kan worden. Dit zorgt er voor dat er ook alleen maar objecten voorbijkomen waar we mee geconfronteerd kunnen worden met onze eigenwaarde. We zitten dus onbewust vast in een zogenaamde populariteitswedstrijd.
We worden er ook bewust van gemaakt dat als we de optie hebben gevonden en er voor hebben gekozen om onze ruimte niet zo te vullen, dat het de verkeerde keuze is, of je niet toch terug wilt naar de opvulling van ‘waardering’. Want we willen toch ook alleen maar gewaardeerde dingen zien? Dingen die belangrijk zijn? En zelfs als je toch doorgaat, zal de ruimte zich alleen maar vullen met activiteiten van anderen over objecten en niet de objecten zelf. Er is bijna geen ontkomen mogelijk.
De mogelijkheid om allemaal extra informatie toe te voegen aan het object dat de ruimte in wordt gebracht, is ook een manier om meer waardering te ontvangen en meer bereik. We kunnen direct zien wat voor object het is en zijn daardoor sneller geprikkeld om deze te bekijken.
Door mensen er aan te koppelen, kan iedereen die weer bevriend is met die persoon dit object in de ruimte zien en waardering voor geven, een locatie zorgt voor een extra bevestiging en kan iedereen die deze nog niet kent deze opzoeken om er ook heen te gaan, of puur wel uit bekendheid juist waardering geven.
We willen laten weten waar we zijn geweest, met wie, wanneer en waarom. We plaatsen al deze extra informatie erbij anders is het mogelijk dat het in de vergetelheid raakt en niemand het zal zien. Als een appel valt in een bos en er is niemand om daar “waardering” voor te geven, is het dan wel echt gebeurd?
Ook is het mogelijk om een object van anderen te delen, zo hoeven we zelf niks te presteren en kunnen we waardering ontvangen over iets wat we niet zelf hebben gedaan.
We krijgen evenementen te zien waar we mogelijk heen willen en ook degene waar we niet zijn geweest, de ruimte plaatst de laatste automatisch om te laten zien dat anderen dat wel hebben gedaan. Terugkoppelend naar jou dat jij misschien wel te weinig dingen onderneemt.
De optie om waardering te geven en te discussiëren, is waar de opvulling van de ruimte om draait, en waar wij ook zo op uit zijn. Om iets te waarderen, kost nul moeite en wordt de waarde ervan om het daadwerkelijk te doen steeds minder terwijl we er juist veel meer waarde aan hechten als we het krijgen.
Door te kunnen zien wie iets heeft gewaardeerd of wie heeft gereageerd, zijn we ook sneller geneigd om het zelf te doen, als hij/zij het doen, waarom ik dan niet? En al helemaal omdat het voor ons zo gemakkelijk wordt gemaakt door alvast ons aanzien er te plaatsen en de tekst ‘discussieer hier’ die een bepaalde leegte met zich meebrengt. We willen allemaal wat te zeggen hebben over iets. De ruimte forceert het hebben van een mening.
Hoeveel iets wordt gewaardeerd, wie er reageert, al deze informatie geven ons een goed gevoel als het bij een object van ons is, maar bij het zien van andere kan het ervoor zorgen dat we juist aan ons object gaan twijfelen en daarbij aan onszelf.
Het midden van de ruimte kan dus oneindig ver gaan en dat houdt ons bezig, we kunnen doorgaan tot we objecten tegenkomen die we die de dag, of een uur geleden al hebben gezien. We willen graag zien wat andere mensen doen, we houden sociale controle en tegelijk sociale confrontatie. Allemaal om te kijken of ik het wel leuker heb dan een ander. Omdat het ook geen moeite kost om hier in voor te bewegen, komen we ook een stortvloed van informatie tegen die ons een dubbel gevoel kan geven.
De verschijning die tevoorschijn komt en in je gezichtsveld blijft hangen om aan te kondigen dat er weer iets is gebeurd omtrent jou, en je een nog bijzonderder gevoel geeft maar ook oppert om dit direct te gaan bekijken en je eigen keuze probeert weg te nemen, zo de keuze elimineert om het op je eigen tijd te doen.
6.4 De Rechterkant
De activiteiten van je vrienden, die elkaar opvolgen met een rap tempo en je laten zien dat er waanzinnig veel gebeurt in de ruimte. Ook dat deze echt gebaseerd is op tijd en dat dit zich niet voordoet in de ruimte zelf, je krijgt gewoon niet te zien wat er zich werkelijk allemaal afspeelt. En dat je deze ruimtes kan betreden als je geen zin hebt om te wachten totdat het er wel verschijnt. We moeten up to date blijven.
De rij met mensen die jij toegang kan verlenen, mensen die jij mogelijk kent, mensen die jou mogelijk meer waardering kunnen geven. Hoe meer mensen in de ruimte, hoe groter je bereik en hoe meer je kunt ontvangen. De keuze om je ruimte uit te breiden van mensen die dicht bij je staan, tot iemand die je ooit een keer hebt gezien. Er wordt uiteindelijk geen waarde meer aan gehecht.
Weer doorgangen die leiden naar evenementen en ons aantonen voor hoeveel we er zijn uitgenodigd, deze geven ons een gevoel van populariteit, en dat we er aan een worden herinnerd welke er binnenkort is, want we zouden het absoluut niet mogen missen, we ondernemen toch zoveel.
Dat deze informatie altijd met je zal meebewegen in het midden van de ruimte, altijd zichtbaar, om er voor te zorgen dat je elk moment er voor kan kiezen iemand toe te laten. en altijd er aan herinnerd wordt dat er dingen om je heen gebeuren waar jij aan deel zou moeten nemen. Je mag niks meer vergeten.
Het kunnen zien wie er aanwezig zijn in de ruimte en wie niet, en hoelang het geleden is en hoe zij zijn binnengekomen. Dit alles voedt onze sociale controle, en kunnen we mensen erop aanspreken als zij niet meer reageren terwijl ze wel aanwezig zijn. Er is geen mogelijkheid meer om iets te negeren.
Gesprekken met elkaar aangaan, en deze tot in de puntjes kunnen uitdenken. We hebben geen blad meer voor de mond maar kunnen er zo langs al we willen over doen om altijd het juiste te zeggen om goed over te komen, en dat geldt eigenlijk voor alle communicatie die zich in de ruimte bevindt. We kunnen ons voordoen als welbespraakt of als een eikel omdat de ruimte ons daarvoor een schild biedt.
Dat alles in de ruimte snel zichtbaar is, en dat alles wat volgens de ruimte belangrijk is goed naar voren word gebracht en je nergens moeite voor hoeft te doen. Alles is te toegankelijk, en deze toegankelijkheid forceert ons om constant up to date te blijven, over anderen maar vooral over onszelf. We worden in een zwart gat van sociale controle en sociale confrontatie gezogen waar we niks meer op ons eigen tempo kunnen ondernemen.
7. Echo en Narcissus
De ruimte neemt ons op deze manier in beslag en creëert hierdoor alle mogelijkheden om ons verder te ontwikkelen als de narcist, en daarmee bedoel ik de meeste klassieke narcist die vanuit de mythe zich herhaalt en zichtbaar maakt in de moderne maatschappij.11. P. Ovidius - Metamorfosen III, 0001, p341-510
We hebben het hier over het vertelde verhaal van Ovidius, die deze Griekse mythe in Latijnse dichtvorm heeft overgeleverd11. Over de metamorfosen van de nimf Echo en de metamorfose van Narcissus12.12. F. Meester - Zie Mij, Filosofie van de ijdelheid, 2010, p28-P35
-
Er was eens een praatzieke en liefdevolle nimf die Echo heette. Ze viel de godin Hera, Zeus’ echtgenote, dag in dag uit lastig met haar onophoudelijke spraakwaterval. Op een dag wist ze Hera zover af te leiden met haar gebabbel, dat Zeus ongemerkt met andere nimfen de liefde kon bedrijven. Toen de godin eenmaal doorhad dat ze in de maling was genomen, bedacht ze een meedogenloos passende straf voor Echo, ze ontnam haar het vermogen eindeloos te praten en beperkte haar spraakvermogen tot het steeds herhalen van de laatste woorden die tegen haar werdt gezegd.
Zo dwaalde Echo eenzaam door het woud, waar ze op een dag een prachtige jongeman tegenkwam. Narcissus was zijn naam. Narcissus was de zoon van Kefisius, een riviergod, en een nimf genaamd Leriope.
Narcissus was beeldschoon. Hij had dikke gouden krullen tot aan zijn schouders, en als hij met zijn hoofd schudde, dansten deze. En hij was bruin, zongebruind, en mooi gespierd. Hij liep altijd buiten, was altijd aan het rennen, altijd op blote voeten. Hij had ogen als sterren en sterke wenkbrauwen, roze wangen en een fijne neus. En zijn lippen waren als jonge kersen.
Van jongs af aan was hij geliefd bij alle mensen. Hij werd aanbeden en met het grootste gemak wond hij iedereen om zijn vinger. Maar elke toenaderingspoging werd met zekere minachting afgewezen en nooit beantwoord, Hij wilde niks van liefde weten en beschouwde zichzelf als onkwetsbaar voor de pijlen van Amor.
Net zoals alle anderen werd Echo op slag verliefd en volgde hem waar hij ook ging om zijn liefde af te dwingen. Echo wilde dat ze hem kon aanspreken zodat hij tegen haar zou praten, maar door haar straf kon ze dit niet. Waarop ze met een eindeloos verlangen wachtte tot hij eerst zou spreken. Op een dag werd Narcissus gescheiden van zijn gazellen en hoorde hij iets bewegen in de bossen. Hij vroeg “ is daar iemand aanwezig?” en Echo antwoordde met “aanwezig” . Narcissus keek in het rond maar zag niemand, waarop hij de stem vroeg zich te vertonen. Echo antwoordde met dezelfde woorden, waarop hij vroeg waarom de stem hem negeerde. De nimf herhaalde zijn vraag, waarop de jongeman voorstelde “ laten we samenkomen”. Wederom herhaalde de nimf met heel haar hart hetzelfde, en kwam naar hem toe. Toen zij hem liefdevol streelde, vroeg hij haar hem niet aan te raken en van hem weg te blijven.
Echo werd helemaal verscheurd door deze belediging. Afgewezen verstopte zij zich in het diepe woud, waar zij haar blozende gezicht bedekte met groene bladeren. Voortaan leidde zij een verborgen bestaan in afgelegen grotten, heuvels of bossen. Maar hoe meer zij afgewezen werd, hoe meer liefde zij voelde. Ze kwijnde weg en lag wakker van de zorgen. Ze werd steeds magerder en al haar schoonheid verdween, alsof de wind die had meegenomen. Geleidelijk vervaagde ze van verdriet tot haar fysieke vorm verdwenen was en enkel haar stem nog overbleef. Haar stem bleef klinken in de wildernis en voor wie zich daar bevond was Echo nooit veraf, altijd klaar om te antwoorden, altijd klaar om het laatste woord te hebben.
Voor Narcissus was dit niet eenmalige gebeurtenis, hij reageerde altijd zo wanneer iemand toenadering zocht. Zo was er op een dag een maagd die hem tevergeefs probeerde te verleiden en zich vernederd voelde door zijn afwijzing. Zij smeekte hierdoor wanhopig naar de goden dat zij Narcissus, wanneer hij zou liefhebben, datgene zouden onthouden waarvan hij hield. Zodat hij kon voelen hoe het was om liefde niet beantwoord te krijgen. Nemesis hoorde dit gebed en zou Narcissus straffen voor zijn gebrek aan nederigheid en empathie en dat hij geen toenadering zocht tot degenen die hem aanbaden.
Zo kwam de jonge jager op een dag bij een heilige vijver, waarvan het water kristalhelder was, waar nooit iemand langskwam en geen dier zich vertoonde. Zelfs bladeren en takken van de bomen durfde er niet in te vallen. Overal rondom groeide het gras mooier dan ergens anders en beschutte de rotsen het tegen zonnestralen. Moe van de jacht besloot Narcissus om daar even tot rust te komen en zijn dorst te lessen met het water. Toen hij voorover boog zag hij zijn weerspiegeling in het in het wateroppervlak, maar hij dacht dat een mooie geest was die in de vijver leefde. Hij werd gegrepen door het beeld van het allermooiste gezicht dat hij ooit had gezien. Zo bleef hij daar zitten in bewondering starend naar de heldere ogen. Hij werd verliefd op zichzelf.
Hij bracht zijn lippen naar het water in een poging om de verschijnen te kussen, hij stak zijn armen uit om het beeld te omhelzen. Zijn geliefde vluchtte weg maar kwam terug toen het water weer kalm was en opnieuw zijn aandacht trok. hij kon zichzelf er niet meer toe brengen om van het water weg te kijken, hij dacht niet meer aan eten en drinken, of aan rust, enkel aan de verschijning in het water. Hij probeerde er mee te spreken, maar kreeg geen antwoord. Hij begon te huilen maar zijn tranen verstoorde het beeld, waarop hij begon te schreeuwen en vroeg of de verschijning wilde stoppen met hem steeds te verlaten. Dit herhaalde zich meerdere malen en Narcissus takelde af. Hij verloor zijn kleur, zijn levenskracht en zijn schoonheid die eens zo betoverend was voor de nimf Echo. Zij bleef dicht bij hem en bleef zijn verdrietige kreten herhalen. Uiteindelijk kwijnde Narcissus helemaal weg en stierf.
De nimf rouwde om hem en bereidden zijn lijkverbranding voor, maar het lichaam was nergens te vinden. Het enige wat van hem overbleef was een bloem, de Narcis.
8. Conclusie
Dit verhaal is voor mij de exacte terugkoppeling naar wat er precies allemaal gebeurt in de ruimte en waarom het ons daarbij ook narcistischer maakt. We moeten hiervoor Echo en Narcissus als een eenheid zien waardoor we er achter kunnen komen hoe het nou werkt13.13. K. Jironet - De essentie van vrouwelijk leiderschap, 2010 Het gaat om de wisselwerking van enerzijds afgewezen worden, verlaten worden, vernederd worden en anderzijds afwijzen, verlaten en vernederen. De ruimte geeft hier toegang voor.
De praatzieke en liefdevolle nimf; We willen alles aan iedereen laten zien en aan iedereen waardering geven. Echo kon alleen nog maar herhalen; het uiteindelijk filteren van de ruimte zodat er alleen nog maar gelijkstemming is over wat er in de ruimte afspeelt. De populariteit wedstrijd. Narcissus was beeldschoon, de perfecte krullen, de mooiste kleren; Het aanzien en de vulling van onze ruimte die we kunnen kneden tot het er perfect uit ziet. Geen negativiteit. Hij werd aanbeden door iedereen; De mensen in de ruimte en ons waardering geven. Echo volgde hem overal; De sociale controle die we uitvoeren. Narcissus moest niks van haar hebben; Je beter voelen door wat er afspeelt. Echo die zich beledigd voelde; De confrontatie die we krijgen als we ons gaan vergelijken met anderen. Hoe vaker afgewezen, hoe verliefder ze werd; Hoe vaker de confrontatie door vergelijking, hoe meer we de drang hebben om ons beter te profileren. Echo’s fysieke vorm is verdwenen; de appreciatie in de realiteit. Alleen haar stem nog te horen; De waardering en reacties. Niet de eenmalige gebeurtenis voor Narcissus; De mensen die zich vergelijken met anderen. De straf van Nemesis; De aanpassingen die we doen aan onze aanzien door de vergelijkingen. De vijver; De ruimte. Het gras is mooier dan anders; Jouw leven is interessanter dan die van de ander. Geen bladeren en takken; Geen enkele vorm van negativiteit in de ruimte. Hij werd verliefd op zijn weerspiegeling; Jezelf mooier maken dan dat het is en verwachten daar waardering voor te krijgen. De geliefde die wegvlucht; De confrontatie met de echte wereld en de ruimte. Niet meer wegkijken van het beeld; Schuilplaats zoeken in de ruimte en deze verkiezen boven de realiteit. Hij verloor zijn levenskracht en schoonheid; De ware ik verliezen. Echo die dicht bij hem bleef; De mensen die ons waardering geven. Narcissus kwijnde weg en er bleef alleen een narcis over; De geboorte van de klinische narcist.
En dat is er nu over, de klinische narcist. De ruimte heeft ons omgetoverd naar het uiterste wat deze ons kon bieden. De zoektocht naar of het gebruik van de ruimte er voor kon zorgen dat de negatieve kant van onze narcisme de overhand zou krijgen.
En dat krijgt deze, althans we kunnen concluderen dat de ruimte daar tot is staat is. Maar ik moet terugkomen op het woord negatief. Want deze lading heeft de klinische narcist zeker.
Al eerder hadden we het over dat de mens pas kan spreken over een stoornis als de omgeving waarin de narcist zich begeeft er last van gaat krijgen en moeite heeft om met die persoon om te gaan. Nu veel van ons zich begeven in deze ruimte en deze kant van hun persoonlijkheid hebben weten te vergroten, kan het zijn dat er geen sprake meer is van een stoornis omdat deze nu juist de overhand heeft, de meerderheid bepaalt wat goed en slecht is.
De ruimte heeft er voor gezorgd dat we een grotere vorm van eigenwaarde hebben gekregen, niet een die rust op een gezonde basis maar wel een waar we mee vooruit kunnen. Door de constante confrontatie zijn we ons eigenbeeld gaan kneden en zijn we naar dit beeld gaan leven, en kunnen we nu veel beter tegen alles wat om ons heen gebeurt. Het heeft er voor gezorgd dat we nu allemaal wat egoïstischer, ambitieuzer en dominanter in het leven staan. We verwachten dat iedereen ons erkent en we zijn allemaal speciaal en uniek, en zorgen er vooral voor dat het gezien word.
Het is ook eigenlijk wat deze maatschappij toelaat. We zitten in een bepaalde versnelling waar het nu juist handig is om jezelf enorm belangrijk te vinden en altijd te verkiezen boven anderen, zo blijven we gefocust op ons doelen en kunnen we beter presteren.
Dus waarom zou je eigenlijk jezelf tegen de ruimte verzetten, en het niet laten uitgroeien tot iets groters? De ruimte is eigenlijk een heel mooi platform die er voor zorgt dat je een schild weet op te bouwen die je tegen de wereld weert en je stevig staat in de moderne maatschappij. Door de negatieve kant de overhand te laten krijgen, hoeft jaloezie nu niet meer aan de ziel te knagen, we vinden onszelf nu altijd beter dan de ander.
Bronnenlijst
American Psychatric Association - Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders, Fifth edition, DSM-V, American Psychiatric Publishing, Arlington, 2013
M. Appelo - Een spiegel voor de narcist, Boom, Amsterdam, 2013
John Doe - www.Narcistischepersoonlijkheidsstoornis.nl, 2014
J. Polder, S. Kooiker, F. van der Lucht - De gezondheidsepidemie, Reed Business, Amsterdam, 2012
W. Schmid - Ongelukkig zijn een aanmoediging, Ambo, Amsterdam, 2012
D. Pels - ‘Individualisme voor de massa en voor de elite’, www.waterlandstichting.nl/?p=artikelen&s=bekijken&id=1582, 2009
J. van Baar - De prestatie generatie, een pleidooi voor de middelmatigheid, Atlas Contact, Amsterdam, 2014
C. van der Leest - ‘Over de zin en onzin van social media’, Psychologie Magazine, 2011
P. Ovidius - Metamorfosen III, Rome, 0001
F. Meester - Zie Mij, Filosofie van de ijdelheid, L.J. Veen, Amsterdam, 2010
K. Jironet - De essentie van vrouwelijk leiderschap, Atlas Contact, Amsterdam, 2010
P. Verhaeghe - De neoliberale waanzin: flexibel, efficiënt en ... gestoord, Aspekt, Amesfoort, 2012
M. Hurenkamp, E. Tonkens - De onbeholpen samenleving, Burgerschap aan het begin van de 21e eeuw, Amsterdam University Press, Amsterdam, 2011
P. Schnabel - Individualisering en sociale integratie, Uitgeverij sun, Sociaal en Cultureel Planbureau, Den Haag, 2004
Sociaal en cultureel planbureau, in het zicht van de toekomst, Sociaal en cultureel rapport 2004, Den Haag, 2004/13
S. W. Couwenburg - De vereenzaming van de mens, Kern van het huidige sociale vraagstuk, PAX, Den Haag, 1956
W. de Rek - ‘Ziek systeem, zieke mensen’, http://www.volkskrant.nl/dossier-archief/ziek-systeem-zieke-mensen~a3334503/, De Volkskrant, 20-08-2012
W. van Riessen - ‘De kunst van het verstarren’, http://www.woutervanriessen.nl/downloads/tekstSaskiaMonshouwerkopie.htm
S. van der Wijngaard - ‘Selfies zijn niet narcistisch’, http://refresh.thepostonline.nl/2014/04/13/selfies-niet-narcistisch/, Fresh Post, 13-04-2014
E. Oden - ‘Narcisme: Eenzaam in het middelpunt’, Psychologie Magazine, 2002
P. Verhaeghe - ‘Het verband tussen neoliberalisme en het aantal mensen met psychische problemen’, TROUW, 28-08-12
Goed Gezond -’Amerikaanse organisatie van psychologen: selfies maken is een psychische stoornis’, http://goedgezond.info/2014/04/amerikaanse-organisatie-van-psychologen-selfies-maken-is-een-psychische-stoornis/, 19-04-2014
P. Verhaeghe - ‘Een veilige samenleving vol angst’, NRC Handelsblad, 17-11-2012
L von Trier - Dogville, Film, 2003
Abstract
E-mailadres:maxlennarts@gmail.com
HBO Scriptie
Opleiding:
Grafisch Ontwerp
Organisatie:
Koninklijke Academie van Beeldende Kunst
Eerste begeleider:
Marjan Brandsma
Tweede begeleider:
Dirk Vis
We have fallen under the spell of the intensification of everyday life in which we emphasize on experiencing new adventures, unique experiences. We are constantly busy busy busy and following your passion has become a moral imperative. We are only looking for performance and self-development and we want to promote that we are doing so. A space has been created that that gives us that stage, a place where we can show our “true” self and our pursuits and get appreciation for it. This space has ensured that our self-image increased tremendously and that it has become an extension of ourselves. Unfortunately, we are not the only one who use the space and we are faced with people who promote themselves better than us and we compare ourselves. Narcissistic tendencies are reinforced and we will make objects larger than they are. Over-promotion. This leads to the creation of a version of yourself between what you are in reality and how you would like to be. This process repeats itself and is operated by the community with which we enter the room. The hole is getting bigger about who we really are, where the confrontation between the real world and comparing ourselves to others could make us unhappy. Of course this is something we don’t want and we could start using the space a hiding place for escaping the everyday reality and start behaving as the “you” that you have created in the space. It could lead towards a unsatisfactory life, the negative aspect of our personality will take control and reverts it into a new way of living, ready to take on the new moral of society.